Χρήστος Δασκαλόπουλος. Η Ψυχή του Βόλου Έχει Τέσσερις Χορδές

Η αξιολόγησή σας καταχωρήθηκε. Σας ευχαριστούμε! Close

Ο Χρήστος Δασκαλόπουλος δεν είναι απλώς ένας μουσικός. Είναι μια πράξη αντίστασης. Σε έναν Βόλο που αλλάζει, είναι ίσως ο τελευταίος επαγγελματίας δεξιοτέχνης που ζει αποκλειστικά από το «τυφλό» του όργανο, το βιολί. Αυτό το πορτρέτο εξερευνά τον άνθρωπο πίσω από τις νότες: τον δάσκαλο, το ιδρυτικό μέλος της θρυλικής Εστουδιαντίνας, και τον σιωπηλό φύλακα μιας τέχνης που αρνείται να σιγήσει. Μια κατάδυση στην ψυχή του αληθινού ήχου της πόλης.

 

Ο Βασιλιάς της Χορδής: Ο Χρήστος Δασκαλόπουλος και η Καλύτερη, Αληθινή Μουσική του Βόλου

Από την Αγγελική Δαρείου

Το Τελετουργικό του Λυκόφωτος

Κάθε βράδυ, την ώρα που ο ήλιος βυθίζεται στον Παγασητικό, ρίχνοντας ένα χρυσό, σχεδόν βαρύ φως πάνω στα νεοκλασικά της παραλίας, ξεκινά ένα σιωπηλό τελετουργικό. Κάπου στα στενά, ίσως προς τα Παλιά ή σε μια γειτονιά πίσω από τον Άγιο Νικόλαο, ο ήχος από τα τσίπουρα και τα πηρούνια που χτυπούν στα πιάτα διακόπτεται. Ένα βιολί ξεκινά. Δεν είναι ηχογράφηση. Είναι ο Χρήστος Δασκαλόπουλος. Καθισμένος σε μια ξύλινη καρέκλα, με το βλέμμα συγκεντρωμένο, δεν μοιάζει με τον κλασικό οργανοπαίκτη πανηγυριών. Μοιάζει περισσότερο με ακαδημαϊκό. Και αυτή είναι η πρώτη αντίφαση που τον κάνει μοναδικό.

Το Αρχέτυπο του Μουσικού: Ένας Άνθρωπος, Ένα Βιολί, Μια Πόλη

Σε μια εποχή όπου η μουσική ρέει αδιάκοπα, ψηφιακά και απρόσωπα, ο Χρήστος Δασκαλόπουλος, ο βιολιστής του Βόλου, μοιάζει με ήρωα από μια άλλη εποχή. Δεν είναι απλώς ένας μουσικός. Είναι ο φύλακας μιας τέχνης που αρνείται να υποκύψει στη λήθη, ο άνθρωπος που μετατρέπει τις χορδές του βιολιού του σε ζωντανή ιστορία. Καθώς ο ήλιος δύει πάνω από τον Παγασητικό, ρίχνοντας ένα χρυσό φως στα νεοκλασικά κτίρια της πόλης, ο Δασκαλόπουλος βρίσκεται κάπου, συνήθως σε μια ταβέρνα με βαριά, ξύλινα τραπέζια, έτοιμος να ξεκινήσει την τελετουργία του.

Ο Τελευταίος των Μοϊκανών: Η Τιμή της Επαγγελματικής Επιλογής

«Ίσως να είμαι και ο μόνος που απέμεινε εδώ στον Βόλο που κάνω μόνο την δουλειά του μουσικού». Αυτή η φράση, που μου είπε πρόσφατα, δεν ειπώθηκε ούτε με παράπονο, ούτε με περηφάνια. Ειπώθηκε σαν μια απλή διαπίστωση. Στην εποχή των πολλαπλών επαγγελμάτων, των "side hustles" και της ψηφιακής ευκολίας, ο Δασκαλόπουλος είναι ένας «holdout», ένας από τους τελευταίους που επιμένει να ζει αποκλειστικά από την τέχνη του. Είναι μια πράξη αντίστασης. Η επιλογή του να είναι «απλώς» μουσικός είναι ίσως η πιο ριζοσπαστική του δήλωση.

Το «Τυφλό» Όργανο και η Διπλή Γνώση

Το βιολί, όπως μου εξηγεί, είναι ένα «τυφλό» όργανο. Δεν έχει τάστα, όπως η κιθάρα. Η κάθε νότα είναι αποτέλεσμα μυϊκής μνήμης χιλιοστών. Απαιτεί αδιανόητη ακρίβεια. Και εδώ βρίσκεται η δεύτερη αντίφαση. Ο Δασκαλόπουλος δεν είναι απλώς ένας πηγαίος, λαϊκός μουσικός. Είναι πτυχιούχος κλασικού βιολιού, αρμονίας και βυζαντινής μουσικής. Είχε την τιμή να μαθητεύσει δίπλα στον θρυλικό Γιώργο Κόρο. Η τέχνη του δεν είναι μόνο «σκέρτσο» και συναίσθημα· είναι και ατελείωτη μελέτη. Συνδυάζει την ακαδημαϊκή γνώση του ωδείου με την ψυχή του παππού του, που έπαιζε επαγγελματικά σε γάμους και πανηγύρια.

Η Καρδιά της Εστουδιαντίνας

Ο Δασκαλόπουλος δεν είναι ένας μοναχικός λύκος. Είναι η καρδιά ενός συλλογικού θαύματος: της παγκοσμίου φήμης Εστουδιαντίνας Νέας Ιωνίας Βόλου, της οποίας είναι ιδρυτικό μέλος. Η Εστουδιαντίνα είναι το «μεγάλο σχολείο» του, όπως λέει, και η «παρέα φίλων» του. Μέσω αυτής, ο ήχος του Βόλου ταξίδεψε από το Μέγαρο Μουσικής Αθηνών και το Ηρώδειο μέχρι τις σκηνές του εξωτερικού. Κι όμως, η αληθινή του σκηνή παραμένει εδώ, σε εκείνα τα μαγαζιά όπου η απόσταση από το κοινό μετριέται σε εκατοστά, όχι σε μέτρα.

Το Καλύτερο Μάθημα Ζωής: Ο Ήχος της Αυθεντικότητας

Ο Χρήστος Δασκαλόπουλος δεν είναι μόνο εκτελεστής, αλλά και δάσκαλος. Στο Ωδείο "Ρυθμός" του Βόλου, μεταλαμπαδεύει τη γνώση του στις επόμενες γενιές. Αυτό είναι το πιο σημαντικό του έργο. Γιατί η αριστεία του δεν βρίσκεται μόνο στη δεξιοτεχνία του, αλλά και στην ικανότητά του να εμπνέει. Μέσα από τα μαθήματά του, δεν διδάσκει απλώς νότες, αλλά την αυθεντικότητα και την υπερηφάνεια για την ελληνική μουσική κληρονομιά.

Είναι ο άνθρωπος που μας θυμίζει ότι η καρδιά της Μαγνησίας χτυπάει ακόμα στον ρυθμό ενός παραδοσιακού βιολιού. Και αυτός ο ρυθμός, χάρη στον Χρήστο Δασκαλόπουλο, είναι ο καλύτερος που μπορεί να ακούσει κανείς.

«Των Τραγουδιών η Φορεσιά»: Ένα Ρέκβιεμ

Πρόσφατα, η μουσική του πήρε μια άλλη διάσταση. Η τελευταία του δισκογραφική δουλειά, «Των τραγουδιών η φορεσιά», δεν ήταν μια εμπορική κίνηση. Ήταν ένα προσωπικό ρέκβιεμ. «Ήθελα την απώλεια [της μητέρας μου] να την κάνω μουσική και τραγούδι», είπε. Σε έναν κόσμο εμμονικό με την εικόνα, ο Δασκαλόπουλος χρησιμοποίησε την τέχνη του για τον αρχικό της σκοπό: να δώσει μορφή στο πένθος, να κάνει τον πόνο κάτι που μπορεί να μοιραστεί.

Ο Πρίγκιπας και ο Μεζές

Τον Ιούνιο, έπαιξε για τον Πρίγκιπα Αλβέρτο του Μονακό στην Αλόννησο. Μια σουρεαλιστική στιγμή, όπου μίλησε με τον πρίγκιπα και του χάρισε δύο από τα CD του. Είναι μια καλή ιστορία. Αλλά καθώς τον παρακολουθώ να τελειώνει το παίξιμό του στο τσιπουράδικο, να σκουπίζει τις χορδές του βιολιού και να παίρνει μια γουλιά τσίπουρο, καταλαβαίνω. Ο πρίγκιπας ήταν απλώς μια στιγμή. Αυτό εδώ, ο ήχος της πόλης που αναπνέει, ο μεζές, οι φίλοι που ακούν σιωπηλοί—αυτή είναι η ζωή του. Και χάρη σε αυτόν, η καλύτερη, αληθινή μουσική του Βόλου έχει ακόμα παλμό.

Λέξεις Κλειδιά: Χρήστος Δασκαλόπουλος, Βόλος, παραδοσιακό βιολί, Αγγελική Δαρείου, Εστουδιαντίνα Νέας Ιωνίας, Μαγνησία, δεξιοτέχνης, μουσική, αριστεία